Het nieuws van Wuhan kwam begin van het jaar via mijn schoonzusje. Zij woont in China en moest in quarantaine. Wat een bizar verhaal vond ik dat! Het voelde ver weg, zowel fysiek als emotioneel. In Nederland was niets aan de hand. Samen met Schok&Pomp organiseerde ik de Levensreddenhandelen cursus van 16 maart en die was nagenoeg uitverkocht. Mijn jaarprogramma zat lekker vol met activiteiten en ik was gevraagd als jurylid bij een groot evenement over buurtgericht werken, leuk!
Toen Italië volgde en ik in een zoom-gesprek met mijn Italiaanse vriendin begreep ik dat zij daar in (eerst nog vrijwillig) quarantaine zaten, begon het te knagen. Veel mensen zouden na de voorjaarsvakantie van Italië terugkomen. Als sociaal geograaf had ik in het vak “Bedreigde Aarde” geleerd over hoe pandemieën de wereld lam kunnen leggen. Ik begon te denken over de buurtconciërge. Wat moest ik? Met mijn plannen, evenementen en bijeenkomsten. Hoe moet je als buurtconciërge dan nog aan het werk? Ik besloot mijn angst opzij te zetten en door te werken. Lekker de buurt in! Ik sprak veel mensen en het leefde nog niet echt in de buurt. Het voelde ineens weer heel ver weg. Dat gaf hoop.
Tot het nieuws kwam dat Brabant een besmettingshaard was. In het Diakonessenhuis lagen ook ineens twee mensen met Corona! Dat is om de hoek van mijn huis en midden in mijn werkgebied. Ik bevroor. Wat nu? Verder dan alles afzeggen, nette excuusmails en overlegjes via de telefoon kwam ik niet. Schakelen naar de nieuwe situatie lukte niet. Nog niet. Tot ik in de buurt het één na het andere initiatief zag ontstaan. Mensen begonnen elkaar te helpen, ondernemers zette thuisbezorgdiensten op en er kwam nieuw beleid om ondernemers te ondersteunen vanuit de overheid. Deze bewegingen werden een stroomversnelling van initiatieven. Al snel was ik weer in beweging. Ik zet mij nu 100% in voor de ondernemers en bewoners. Ze kunnen hun ei bij mij kwijt en even delen over corona of leuker nieuws. Samen met de Ondernemersvereniging Puur Oost hebben we meerdere initiatieven genomen om de buurt hierdoorheen te helpen. Met het Diakonessenhuis heb ik regelmatig overleg en we hebben ter ondersteuning van de zorg een grote poster opgehangen bij het plein voor het ziekenhuis.
Er zijn al mensen ziek in de buurt en het gaat zeker nog zwaarder worden. Maar als ik de ondernemers spreek ben ik steeds weer onder de indruk van hun ondernemerszin, hun kracht en hun doorzettingsvermogen voor hun bedrijf. Er wordt samengewerkt en er ontstaan mooie initiatieven voor de buurt. Samen komen we er wel doorheen!
